Dzieje ewangelicyzmu w Puńcowie nie różniły się wiele od dziejów domowników wiary w innych miejscowościach. Parafia Puńcowska nazywana była kolebką luteranizmu w Księstwie Cieszyńskim. Utrata murowanego kościoła z roku 1518, będącego cennym zabytkiem sztuki gotyckiej, zmusiła puńcowskich ewangelików do zbudowania nowego własnego kościoła. Pierwotna kaplica drewniana służąca w zasadzie do przechowywania zwłok, została w 1869 roku zastąpiona nową, murowaną. Służyła ona jako brama cmentarna, a ponadto pełniła funkcję „marowni”, z której chowano zmarłych. Cmentarzem i kaplicą zarządzała Ewangelicka Gmina Cmentarno – Szkolna, która ustalała cenniki opłat, angażowała dzwonników, grabarzy, dbała o porządki, remonty, groby i ogrodzenie cmentarne. W roku 1904 zmieniono nazwę organu zarządzającego na Komitet Cmentarny, któremu przewodniczył p. Jan Kajzar.
W 1870 roku kaplicę wyposażono w dzwony, które w okresie I wojny światowej państwo zbrało na cele wojenne. Miejscowi ewangelicy w 1922 roku ufundowali trzy nowe dzwony spiżowe, które uroczyście poświęcono rok poźniej. W czasie pożaru w nocy z 21 na 22 listopada 1926 roku dzwony te zostały zniszczone, spaliła się także wieża i dach kaplicy. Na szczęście kaplicę szybko odbudowano i oddano do użytku już w 1927 roku. Po raz kolejny zakupiono dzwony, niestety zawierucha wojenna spowodowała, iż także one zostały zabrane i wykorzystane w przemyśle zbrojeniowym.

W roku 1955 przeprowadzono elektryfikację kaplicy, oraz remont i porządkowanie cmentarza. Od tegoż roku zaczęły odbywać się lekcje religii, oraz gwiazdki dla dzieci w prywatnych domach. Do odnowienia kaplicy i adaptacji pomieszczeń do prowadzenia lekcji religii, godzin biblijnych i nabożeństw przystąpiono w roku 1959, kiedy to m.in. zamurowano przejście na cmentarz.
4 października 1959 roku obchodzono 90 rocznicę bodowy kaplicy. Dzięki energicznym staraniom wiernych ponownie zakupiono 3 nowe dzwony, które 5 czerwca 1960 roku zostały uroczyście poświęcone przez ks. Andrzeja Wegerta. Dzwonom nadano imiona: „Wiara”, „Nadzieja”, „Miłość”.
W trosce o utrzymanie istniejącej już kaplicy, zabezpieczenie warunków nauczania religii i odprawianie nabożeństw w roku 1982 zrodził się pomysł i pragnienie wybudowania nowego kościoła. 18 lipca tegoż roku powołany został Komitet budowy Kościoła w Puńcowie, którego przewodniczącym został ks. prob. Jan Melcer. Projekt, oraz całą dokumentacją opracował architekt – mgr inż. Edward Kisiel.
11 września 1983 roku odbyła się uroczystość poświęcenia miejsca pod budowę kościoła, zaś 27 maja 1984 roku odbyło się poświęcenie kamienia węgielnego, którego dokonał ks. biskup Janusz Narzyński. Potem dla zborowników z Puńcowa zaczęła się już ciężka i trudna praca, która trwała przez kolejne sześć lat. Trudności występujące ze zdobyciem blachy miedzianej znacznie wydłużyły cykl budowy kościoła. 19 października 1986 roku odbyła się już uroczystość oddania do użytku salek katechetycznych połączona z dziękczynnym nabożeństwem żniwnym. Spełniony został jeden z celów budowy kościoła. Następnie w 1989 roku oddano do użytku dzwonnicę. I tak z pomocą bożą nadszedł rok 1990, w którym to ukończono budowę wraz z wyposażeniem wnętrza kościoła.

20 maja 1990 roku odbyła się piękna uroczystość poświęcenia Kościoła Jana Chrzciciela w Puńcowie. W uroczystości udział wzięły rzesze wiernych, księza, oraz dostojni goście. Po oddaniu do użytku pięknego Domu Bożego i spełnieniu celów jego budowy aktualne było i jest nadal wezwanie: „I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa” (I Piotr 2,5).

Zborowniczka