W wieku 78 lat zmarł śp. bp Janusz Jagucki – emerytowany zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się w poniedziałek, 19 maja w kościele ewangelickim w Wiśle, a następnie na cmentarzu na Groniczku. Początek nabożeństwa żałobnego o godzinie 13.00

Śp. bp Janusz Jagucki urodził się 14 lutego 1947 r. w Sorkwitach jako syn ks. Alfreda Jaguckiego i Agnieszki z d. Rynkiewicz.

Studiował teologię na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej, którą ukończył w październiku 1970 roku. Ordynowany na duchownego 22 listopada 1970 r. w Goleszowie przez bp. Andrzeja Wantułę.

Był wikariuszem parafii w Giżycku, następnie jej administratorem (1973–1976). W latach 1976-2001 proboszcz parafii w Giżycku. Sprawował funkcję administratora parafii w Ełku, Suwałkach (1975–1985) i Rynie (1976–1986). Był także członkiem Synodu Kościoła, wizytatorem lekcji religii i koordynował współpracę z zakonem joannitów w diecezji mazurskiej.

W latach 2001-2010 zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce. Konsekrowany na Biskupa Kościoła w Święto Epifanii, 6 stycznia 2001 roku, w kościele Świętej Trójcy w Warszawie. Zastąpił na tym urzędzie bp. Jana Szarka. Był też wiceprezesem Polskiej Rady Ekumenicznej.

Jego brat – bp Walter Jagucki – był zwierzchnikiem Kościoła Luterańskiego w Wielkiej Brytanii w latach  2000-2009 oraz 2013-2014.

Pozostawił żonę Danutę z d. Ferek, córkę z mężem, troje wnucząt i jedną prawnuczkę oraz dwóch braci i siostrę z rodzinami.

Informujemy, że w czwartek, 2 maja kancelaria parafialna jest nieczynna.

W pilnych sprawach prowadzi dyżur telefoniczny pod numerem 509 427 345

(2 Kor 9,8) Bóg ma moc dać wam obficie wszelką łaskę, abyście mając wszystkiego pod dostatkiem, obfitowali we wszelkie dobre dzieła.

Drogie Siostry i Bracia w Chrystusie,
zwracamy się do Was z serdeczną prośbą o wsparcie corocznej zbiórki na Fundusz Bratniej Pomocy im. Gustawa Adolfa, który od wielu lat niesie realną pomoc parafiom w trudnej sytuacji materialnej. Dzięki Waszej hojności możliwe jest wspieranie remontów i renowacji kościołów, plebanii, domów parafialnych oraz innych obiektów należących do wspólnot ewangelickich w całej Polsce.

Każdego roku wiele parafii, zwłaszcza tych mniejszych i znajdujących się w mniej zamożnych regionach, zmaga się z wysokimi kosztami utrzymania zabytkowych budynków. Często są to miejsca o ogromnej wartości historycznej i duchowej, wymagające pilnych prac konserwatorskich lub remontowych. Fundusz im. Gustawa Adolfa, który działa w duchu chrześcijańskiej solidarności i wzajemnej troski, stanowi konkretne narzędzie pomocy dla tych parafii.

Każda, nawet najmniejsza wpłata, przyczynia się do realizacji ważnych projektów – od wymiany dachu, przez odnowienie elewacji, aż po remonty wnętrz sakralnych. Dzięki ofiarności wiernych z całego kraju, wiele parafii może nadal głosić Słowo Boże, udzielać sakramentów i być miejscem modlitwy oraz spotkania dla lokalnych społeczności.
Zachęcamy więc do włączenia się w tę piękną inicjatywę i złożenia ofiary. Niech nasze wsparcie będzie wyrazem jedności i odpowiedzialności za dziedzictwo, które wspólnie tworzymy i przekazujemy kolejnym pokoleniom.

Zbiórka na ten cel trwa w parafiach od Wielkanocy do Świąt Zesłania Ducha Świętego, czyli do 09 czerwca 2025 r.

Ofiary można również przekazywać za pośrednictwem kont bankowych swoich parafii.
Zjazd BPGA odbędzie się 19 czerwca 2025 r. w Opolu.

Z góry dziękujemy za każdą modlitwę, ofiarę i dobre słowo.

W imieniu Zarządu BPGA – ks. Henryk Reske

Święto Zmartwychwstania Pańskiego (Wielkanoc) jest najradośniejszym świętem w ewangelickim roku kościelnym. Upamiętnia ono zmartwychwstanie Chrystusa, które jest zwycięstwem nad mocą śmierci. Radość ze zmartwychwstania Pańskiego niesie nam nadzieję życia wiecznego. Wielkanoc obchodzona jest w Kościele ewangelicko-augsburskim w ciągu dwóch dni: w niedzielę i poniedziałek. Wczesnym rankiem w Niedzielę Wielkanocną w niektórych parafiach odbywają się nabożeństwa rezurekcyjne. Przed południem odprawiane są nabożeństwa główne ze spowiedzią i Komunią Świętą. Kolorem liturgicznym jest biel. Ponownie rozbrzmiewają dzwony i radosne „Alleluja”.

W Wielkanoc rodziny zasiadają do uroczystego śniadania. W zależności od regionalnych zwyczajów, w ewangelickich domach spożywa się tradycyjne polskie potrawy wielkanocne.

W Poniedziałek Wielkanocny luteranie ponownie gromadzą się na nabożeństwach i wspominają historię uczniów, którzy wracali z Jerozolimy do Emaus. Spotkanie ze Zmartwychwstałym Jezusem, Jego wykład Słowa Bożego w drodze i łamanie chleba otworzyły uczniom oczy.

W dni świąteczne luteranie starają się skupić na zwiastowaniu żywego Słowa Bożego oraz porządkowaniu własnego życia przed Bogiem i ludźmi.

 

„Rzekł jej Jezus: Niewiasto! Czemu płaczesz? Kogo szukasz? Ona, mniemając, że to jest ogrodnik, rzekła mu: Panie! Jeśli ty go wziąłeś, powiedz mi, gdzie go położyłeś, a ja go wezmę. Rzekł jej Jezus: Mario! Ona obróciwszy się, rzekła mu po hebrajsku: Rabbuni! Co znaczy: Nauczycielu! Rzekł jej Jezus: Nie dotykaj mnie, bo jeszcze nie wstąpiłem do Ojca; ale idź do braci moich i powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, do Boga mego i Boga waszego. I przyszła Maria Magdalena, oznajmując uczniom, że widziała Pana i że jej to powiedział”. J 20,15-18

Drogie Siostry i Drodzy Bracia
w Jezusie Chrystusie,

znów przeżywamy wyjątkowe dla chrześcijan Święta Zmartwychwstania Pańskiego. Dzięki tekstowi biblijnemu z Ewangelii Jana 20,11-18, wyznaczonemu na wielkanocną niedzielę, nasze myśli koncertują się wokół pustego grobu i spotkania Marii Magdaleny z Jezusem.

Maria stoi przy grobie, płacze, czuje się zagubiona. Jej ból jest nam bliski – któż z nas nie doświadczył chwil, gdy wszystko wydawało się stracone, gdy odczuwaliśmy brak sensu w życiu lub rozpacz zasłaniała nam nadzieję?

A jednak właśnie w takim momencie – w ciemności poranka, wśród łez i niezrozumienia – przychodzi do nas Jezus. Podobnie jak Maria, nie od razu Go rozpoznajemy. Zdarza się, że i my nie dostrzegamy Jego obecności w naszym życiu, zwłaszcza wtedy, gdy cierpimy. Ale On woła każdą i każdego z nas po imieniu. Wymawia nasze imię – i wszystko zaczyna się zmieniać oraz nabierać nowego sensu!

Niech te święta, niech ta Wielkanoc będzie dla nas czasem odkrycia, że Jezus jest bliżej niż myślimy. W naszych lękach, w smutku, w trudnych doświadczeniach On już stoi obok, gotowy, by nas wezwać i przywrócić nam nadzieję. Niech spotkanie z Chrystusem napełni nasze serca wiarą, a Jego słowa: „Idź do braci moich i powiedz im” niosą ze sobą siłę do dzielenia się radością zmartwychwstania z innymi.

Niech zmartwychwstały Chrystus da nam pokój, siłę i radość. On żyje – i my żyjemy w Nim!

Błogosławionych świąt wielkanocnych!

biskup Kościoła
Jerzy Samiec

Wielka Sobota to dzień ciszy i oczekiwania. W niektórych parafiach rano odbywają się nabożeństwa na cmentarzach. W Kościele luterańskim nie praktykuje się święcenia pokarmów w kościołach. Zgodnie z zasadą powszechnego kapłaństwa, każdy wierzący może pobłogosławić pokarm modlitwą i Słowem Bożym przy stole.

Młodzież luterańska spotyka się tego dnia na tzw. Bezsennej Nocy – tym razem w parafii w Goleszowie. To coroczne wydarzenie, organizowane od 1998 roku, pomaga młodym ludziom zgłębiać sens Świąt Wielkanocnych poprzez śpiew, rozważania biblijne, filmy, rozmowy i osobiste refleksje. W programie uczestniczy corocznie około 600–700 młodych osób z południowej Polski. Spotkanie ma dwie części – spokojną i refleksyjną oraz radosną.

Wielki Piątek to najważniejsze luterańskie święto, które koncentruje myśli wierzących na krzyżu Chrystusa. Ks. dr Marcin Luter w swojej teologii krzyża powiązał zwiastowanie krzyża z całą teologią chrześcijańską i domagał się interpretacji tradycji teologicznej w świetle śmierci Chrystusa. Nie oznacza to pominięcia wcielenia Syna Bożego – narodzin Jezusa czy też pomniejszenia znaczenia zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, lecz wskazuje na optykę w jakiej powinny być ono postrzegane.

Atmosfera Wielkiego Piątku jest w Kościele luterańskim niepowtarzalna. To dzień wyciszenia i zatrzymania. Jest to związane z ewangelicką duchowością, która koncentruje się na wewnętrznym doświadczaniu i przeżywaniu Chrystusa w Słowie Bożym i sakramencie.

W Wielki Piątek zazwyczaj odprawiane są dwa nabożeństwa ze Spowiedzią i Komunią Świętą. W kościołach dominuje czerń, krzyż przesłonięty jest kirem na znak żałoby, a dzwony kościelne milczą. Liturgia ma charakter żałobny: czytane są fragmenty Męki Pańskiej, śpiewane pieśni pasyjne oraz recytowane naprzemiennie tzw. improperia „Ludu mój Ludu, cóżem Ci uczynił”.

W Wielki Piątek przystępuje się także do Komunii Świętej, gdyż właśnie w tym dniu Sakrament Ołtarza nabiera wyjątkowej treści przypominając o doskonałej i niepowtarzalnej Ofierze złożonej przez Chrystusa na Golgocie, a także o realnej obecności Ukrzyżowanego pośród ludzi.
Sakrament ten przypomina o poświęceniu i miłości Boga, ale jednocześnie jest zapowiedzią zmartwychwstania, zwycięstwa życia nad śmiercią.

W parafiach luterańskich w Polsce nie ma tradycji budowania Grobu Pańskiego.

Wielki Piątek jest dla luteran dniem ustawowo wolnym od pracy. Choć nie ma wymogu postu, to w niektórych domach jest on praktykowany, czasem rezygnuje się z oglądania telewizji, słuchania radia czy korzystania z Internetu. Ten dzień to czas refleksji i zadumy pod krzyżem Zbawiciela.

18 kwietnia o godz. 17.00 w TVP 2 planowana jest transmisja nabożeństwa wielkopiątkowego z Zabrza.