„Zapewniam was, to, co uczyniliście jednemu z tych braci Moich najmniejszych, Mnie uczyniliście” Ewangelia Mateusza 25,40
Jako chrześcijanie ewangelicy czujemy zobowiązanie słowami naszego Pana Jezusa Chrystusa, który pozostawił swoim wyznawcom jasne wskazanie, by troszczyć się o najsłabszych i ujmować się za tymi, którzy nie mają głosu. Pośród nich w biblijnym przekazie szczególne miejsce zajmują migranci i uchodźcy. Kościoły tradycji luterańskiej postrzegają służbę na ich rzecz jako ważną i integralną część swojej misji i świadectwa wobec świata. Zaś polska tradycja obchodzenia zbliżających się świąt Bożego Narodzenia, której jesteśmy częścią, każe zwracać szczególną uwagę na doświadczenie potrzebującej rodziny, której odmówiono gościny.
Dlatego, jako przedstawiciele Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP, nie chcemy pozostawać obojętni na rozwój wypadków na wschodniej granicy naszego kraju. Ostatnie tygodnie przynoszą coraz to nowe informacje o tragicznej sytuacji dzieci, kobiet i mężczyzn, którzy zostali skazani na cierpienie w lasach na białorusko-polskiej granicy. Jako chrześcijanie czujemy się zobowiązani sami szukać sposobów okazania im miłosierdzia i koniecznej pomocy oraz wzywać wszystkich, którzy mają wpływ na ich sytuację, by szukali rozwiązań, które będą niosły pomoc i stawiały na pierwszym miejscu potrzebującego człowieka. Jako Synod Kościoła jesteśmy świadomi, że dostrzegliśmy kryzysową sytuację uchodźców dopiero, kiedy znaleźli się u naszych granic. Pragniemy uznać to jako naszą winę zaniedbania.
Powołaniem Kościoła w naszej ziemskiej ojczyźnie nie jest stanowienie prawa powszechnego i ustalanie praktyk, które służą jego przestrzeganiu oraz zapewnieniu bezpieczeństwa wszystkim na jej terytorium. W tym zakresie Kościół może i chce wspierać modlitwą tych, którzy do tego są powołani. Obejmujemy więc swoją modlitwą tych, którzy zapewniają bezpieczeństwo na naszej granicy, strzegąc suwerenności naszej Ojczyzny i pokoju w jej granicach. Do istoty bycia Kościołem przynależy jednak konsekwentne składanie świadectwa o Bożym miłosierdziu poprzez stawanie po stronie potrzebujących. To oznacza angażowanie się na rzecz praw człowieka i domaganie się, by wszyscy, niezależnie od swojego pochodzenia, statusu czy religii, byli traktowani w sposób humanitarny i zgodny ze standardami prawa międzynarodowego. Oznacza to zapewnienie koniecznej opieki oraz możliwości skorzystania z procedur ochrony międzynarodowej. Wymaga to także odpowiedzialności w dyskusji publicznej, w której powinno się dążyć do rozwiania obaw współobywateli, a nie do podsycania strachu przed Innym, czego koszty ponoszą najsłabsi z naszych bliźnich.
Jako Synod Kościoła pragniemy wspierać w naszym Kościele wszystkie inicjatywy, które niosą pomoc osobom potrzebującym na białorusko-polskiej granicy. Wzywamy naszych współwyznawców, by nie pozostawali obojętni wobec ofiar tego kryzysu i, na miarę swoich możliwości, angażowali się w pomoc tym, którzy jej teraz szczególnie potrzebują. Wierzymy, że takie zaangażowanie i wsparcie udzielane we współpracy z tymi wszystkimi, którym los migrantów nie jest obojętny, jest praktyczną realizacją Ewangelii. Do praktycznego świadectwa o niej jesteśmy powołani jako Kościół Jezusa Chrystusa.
Warszawa, 17 października 2021 r.
zdjęcie: Sebastian Unrau/Unsplash
