A gdy nastał wieczór, przyszedł człowiek bogaty z Arymatei, imieniem Józef, który też był uczniem Jezusa. Ten przyszedł do Piłata i prosił o ciało Jezusa. Wtedy Piłat kazał je wydać. A Józef wziął ciało i owinął je w czyste prześcieradło, i złożył je w swoim nowym grobie, który wykuł w skale, i zatoczył przed wejście do grobu wielki kamień, i odszedł. A była tam Maria Magdalena i druga Maria; siedziały one naprzeciw grobu. Nazajutrz, czyli w dzień po święcie Przygotowania, zebrali się u Piłata przedniejsi arcykapłani i faryzeusze, mówiąc: Panie, przypomnieliśmy sobie, że ten zwodziciel jeszcze za życia powiedział: Po trzech dniach zmartwychwstanę. Rozkaż więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby czasem uczniowie jego nie przyszli, nie ukradli go i nie powiedzieli ludowi: Powstał z martwych. I będzie ostatnie oszustwo gorsze niż pierwsze. Rzekł im Piłat: Macie straż, idźcie, zabezpieczcie, jak umiecie. Poszli więc i zabezpieczyli grób, pieczętując kamień i zaciągając straż. Mt  27, 57-66

Wielka Sobota podtrzymuje zadumę i wyciszenie Wielkiego Piątku, podkreślając spoczynek Jezusa w grobie. Dzwony w kościołach milczą. W Wielką Sobotę w niektórych parafiach są odprawiane krótkie nabożeństwa. Barwą liturgiczną jest czerń. Jest to dzień łączący gorycz i ból pamiątki śmierci Chrystusa z pełnym nadziei oczekiwaniem na radość Zmartwychwstania.

W Kościele ewangelicko-augsburskim nie praktykuje się święcenia w kościołach pokarmów wielkanocnych. Natomiast w ewangelickich domach każdy pokarm i każdy posiłek (także ten świąteczny) poświęca się Słowem Bożym i modlitwą.

Już Mały Katechizm ks. Marcina Lutra zachęca do tego, aby „ojciec rodziny … domowników swoich nauczał modlitw stołowych”, podając przy okazji kilka ich wzorów. To codzienne błogosławienie pokarmów przy stole w ciągu wieków rozwinęło się poprzez wprowadzenie wielu modlitw stołowych. Taką modlitwą każdy winien poświęcić swój posiłek, także ten wielkosobotni czy wielkanocny.

Przyjdź Panie Jezu,
Bądź gościem nam:
Pobłogosław nas i te dary,
Które dajesz Sam. Amen.

źródło:www.luteranie.pl